Sporym zainteresowaniem cieszyła się promocja książki „Generał Jerzy Dobrodzicki 1884–1934” z udziałem jej autorów, prof. Jerzego Gizy i dr. Tomasza Podgórskiego, która odbyła się dziś popołudniu w sali narad Starostwa Powiatowego w Bochni. Wydarzenie to było jednym z elementów obchodów tegorocznego Święta Niepodległości w Bochni. Bohater książki – gen Dobrodzicki – 11 listopada został patronem ronda na os. Niepodległości w Bochni.
Kim był Jerzy K. Dobrodzicki?
Urodził się 14 grudnia 1884 r. w Wadowicach. Wybrał karierę wojskową i od 1905 r. był zawodowym oficerem austriackiej piechoty. Był także aktywnym członkiem Związku Walki Czynnej, a w 1908 r. nawiązał kontakt ze Związkiem Strzeleckim.
W I wojnie światowej walczył na froncie rosyjskim i włoskim. W drugiej połowie 1918 r., jako politycznie podejrzany (brał udział w tworzeniu tajnych komórek Polskiej Organizacji Wojskowej w armii Austro-Węgier), został wycofany z frontu i przeniesiony do Bochni, gdzie stanął na czele spisku oficerskiego, który pod koniec października dokonał przejęcia władzy w mieście z rąk zaborców.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Z dniem 1 listopada 1918 r. otrzymał przydział do 20 pułku piechoty. Gen. Bolesław Roja, organizator Wojska Polskiego na terenie Galicji, mianował go majorem i polecił zorganizować w Bochni i okolicy późniejszy 2 pułk strzelców podhalańskich, którego został dowódcą. Na front wojny polsko-ukraińskiej wyruszył jako dowódca jednego z batalionów 2 pułku.
Uczestniczył następnie w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca 5 pułku piechoty Legionów i 1 Brygady Piechoty Legionów. Podczas bitwy pod Borodzianką (12 czerwca 1920 r.) został ciężko ranny i cudem uniknął śmierci z rąk żołnierzy Budionnego. W latach 1921-1926 był dowódcą 1 pułku strzelców podhalańskich. Potem dowódcą piechoty dywizyjnej 18 Dywizji Piechoty i zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu III Grodno.
1 stycznia 1929 roku Prezydent RP mianował go generałem brygady. Pomiędzy grudniem 1929 r. a listopadem 1934 r. piastował stanowisko dowódcy Okręgu Korpusu II Lublin. Zmarł 15 listopada 1934 r. i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.
Kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojskowego Virtuti Militari, Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski, Krzyża Niepodległości, Złotego Krzyża Zasługi i czterokrotnie Krzyża Walecznych.
ZOBACZ TAKŻE:
