W niedzielne popołudnie w sali RCKB w Brzesku wystąpiła Orkiestra Koncertowa Reprezentacyjnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego. Organizatorami koncertu byli: Dowódca I Batalionu Czołgów ppłk Rafał Kluz, Ewa Chmielarz Żwawa z rodziny patrona płk Józefa Koczwary oraz burmistrz Tomasz Latocha.
Pretekstem do organizacji występu Orkiestry Koncertowej Reprezentacyjnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego była 10. rocznica nadania im. płk. Józefa Koczwary – 1 Batalionowi Czołgów w Żurawicy.
Pułkownik Józef Koczwara
Urodził się 16 marca 1889 r. w Mokrzyskach koło Brzeska, w rodzinie rolnika Juliana i Jadwigi z Wesołowskich. W latach 1903 – 1911 r. Pobierał naukę w gimnazjum w Bochni. Jako gimnazjalista należał do organizacji niepodległościowych: „Zarzewie” (od 1909 r .) i Polskie Drużyny Strzeleckie (od 1911 r.). W 1911 r., Podjął studia na wydziale prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie oraz w Akademii Handlowej. W roku 1913 r. przerwał studia i osiadł w Tarnowie, gdzie pracował jako urzędnik. Po wybuchu I wojny światowej, 31 lipca 1914 r. wstąpił do 1 Brygady Legionów Polskich, a po powołaniu przez Józefa Piłsudskiego w październiku 1914 r. tajnej organizacji niepodległościowej pod nazwą: Polska Organizacja Wojskowa zasilił jej szeregi. Służbę w I Brygadzie Legionów rozpoczął w 1 Pułku Piechoty, a od stycznia 1915 r. kontynuował w 1 Pułku Ułanów, awansując kolejno od stopnia szeregowca do wachmistrza. Brał udział we wszystkich działaniach bojowych legionów, po kryzysie przysięgowym, w lipcu 1917 r., został wcielony do armii austro – węgierskiej. Z chwilą odzyskania przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 r., wrócił pod polskie sztandary i natychmiast wstąpił do 11 Pułku Ułanów Legionowych. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, podczas której został ciężko ranny. Za męstwo otrzymał już po zakończeniu działań wojennych Order Virtuti Militari V klasy i Krzyż Walecznych. Udział w legionowych bojach przyniósł mu ponadto Krzyż Niepodległości. W 1919 r. podczas weryfikacji kadr dowódczych Wojska Polskiego otrzymał stopień rotmistrza. W tym też roku ukończył Oficerską Szkołę Jazdy w Warszawie, po czym dowodził szwadronem rekruckim 11 Pułku Ułanów. Pracował przez pewien czas jako instruktor w Szkole Podoficerów Jazdy w Przemyślu (od października 1919 r.), a od sierpnia 1920 r. jako wykładowca w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu. Przez słuchaczy nazywany był „ kochanym Józwą”, jako że posiadał dar zjednywania sobie ich przychylności i sympatii. Od 1922 r. do 1927 r. ponownie służył w 11 Pułku Ułanów, gdzie kolejno pełnił funkcję drugiego zastępcy dowódcy, kwatermistrza (od lipca 1924 r.), dowódcy szwadronu (od stycznia 1926 r.), komendanta szkoły podoficerskiej i ponownie dowódcy szwadronu. W lutym 1927 r. został przeniesiony na stanowisko kwatermistrza 5 Pułku Ułanów Zasławskich, a od stycznia 1928 r. do 1931 r. piastował stanowisko zastępcy dowódcy 18 Pułku Ułanów Pomorskich. Ocena jego służby wypadła pozytywnie, gdyż w 1929 r. otrzymał Złoty Krzyż Zasługi i awans na podpułkownika. 8.07.1931 r. Józef Koczwara objął dowództwo 2 Pułku Pancernego w Żurawicy, którym dowodził do 7 czerwca 1934 r. W okresie tym ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie a także kurs oficerów sztabowych kawalerii w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. W grudniu 1933 r. dowodzony przez ppłk. Koczwarę 2 Pułk Pancerny został przeformowany na 2 Batalion Czołgów i Samochodów Pancernych. Jako dowódca żurawickiego batalionu, pomagał finalizować sprawy związane z budową istniejących do dziś tutejszych osiedli Wojskowych. Czynnie udzielał się społecznie jako wychowawca młodzieży i opiekun harcerstwa oraz piastując funkcję honorowego prezesa Wojskowego Klubu Sportowego „ Pancerni” w Żurawicy”.
W maju 1934 r. ppłk. Koczwarę powołano na stanowisko zastępcy dowódcy, a w kwietniu 1935 r. Dowódcy 2 Pułku Ułanów Grochowskich. W maju 1936 r. został mianowany pułkownikiem i dowódcą Broni Pancernych, od 1 maja 1937 r. do wybuchu wojny dowodził 1 Grupą Pancerną. Podczas działań wojennych kampanii wrześniowej 1939 wziął czynny udział jako dowódca Broni Pancernych odwodowej Armii „Prusy”. Po rozbiciu Armii „Prusy” w rejonie Piotrkowa Trybunalskiego i Tomaszowa Mazowieckiego oraz Iłży, płk Koczwara wraz z innymi żołnierzami z rozbitych jednostek, przedostał się na Węgry, gdzie 19 września został internowany w miejscowości Eger. Przenoszony z obozu do obozu, szukał intensywnie sposobności do ucieczki, co w końcu udało mu się zrealizować w lipcu 1941 r. Po miesiącu powrócił do okupowanej Warszawy. Tam po pewnym czasie włączył się w nurt pracy konspiracyjnej. Od sierpnia 1941 r. pełnił funkcję inspektora Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej AK, a od 2 września 1943 r., po aresztowaniu ppłk Władysława Galicy, Został Inspektorem Głównym Wojskowej Służby Ochrony Powstania w Komendzie Głównej AK, pod pseudonimem „Zbigniew”. kierował wówczas całością spraw organizacyjnych i służbowych, przeprowadzał kontrolę pracy w okręgach i obwodach, a także organizował bezpośrednią łączność z Okręgowymi Inspektorami WSOP. Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli niemieckiej, przebywając kolejno w obozie Lamsdorf (Łambinowice), a od października 1944 r. w Oflagu Waldenberg II (Dobiegniew), z którego został zwolniony w styczniu 1945 r. W 1958 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 6 lutego 1978 r. w Tarnowie. Pochowany został na cmentarzu w Szczepanowie.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1923)
- Krzyż Niepodległości (1931)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1937)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych (1921)
- Złoty Krzyż Zasługi (1929)
- Odznaka „Znak Pancerny” nr. 247
Minister Obrony Narodowej Decyzją Nr 235/MON z dnia 20 czerwca 2011 roku polecił 1 batalionowi czołgów w Żurawicy przyjąć imię patrona płk. Józefa KOCZWARY.
